In Etosha

Vanuit Damaraland vertrekken we richting Etosha. Etosha is het grootste nationale park van Namibie. Het ligt in het noorden, vlakbij de grens met Angola, en heeft ruim de helft van de oppervlakte van Nederland! In Etosha brengen we een aantal dagen door in verschillende lodges; omdat het park zo waanzinnig groot is hebben we dan de meeste kans om veel soorten dieren te zien.

Het is nog wel eerst zo’n 400 km rijden… Het woeste berglandschap van Damaraland  verandert in glooiende heuvels, en we komen in een droge woestijn. De temperatuur klimt op, bijna 40 graden, en de eindeloze gravelweg loopt kaarsrecht door het lege landschap.  Op een zeker moment zien we een bordje ‘Petrified Forest’ en om even een pauze te hebben besluiten we dit te gaan bekijken. Na de nodige Afrikaanse formaliteiten (wat is uw nationaliteit en kenteken, en dan nu deze drie formulieren), krijgen we een aardige gids toegewezen die ons rond zal leiden. Anthonsius is al een heer op leeftijd, maar heeft een keurig uniform aan, blijkt 4 talen te spraken waaronder Afrikaans, en wijst ons beleefd nog even op de reglementen. Hij vertelt in goed verstaanbaar afrikaans dat op het meenemen van een stuk versteend hout 12 maanden dwangarbeid in een Namibische gevangenis staat. We beloven hem plechtig op alles wat ons lief is dat we niets zullen stelen. De versteende bomen blijken gigantische dennenbomen te zijn die in een ver verleden door een springvloed vanuit midden Afrika naar Namibie gespoeld te zijn. Het zijn bomen met een doorsnede van twee meter, en tientallen meters lang, miljoenen jaren oud, maar de jaarringen en schors blijken nog perfect herkenbaar.

De rit gaat door en we komen aan bij Little Ongava Lodge. De lezer van deze blog moet niet denken dat Jessica en Bas altijd zo reizen,  maar je  zou eens op de website moeten kijken….. Een schitterende vrijstaande lodge, op een heuvel gelegen van tropisch hout gemaakt, een slaapkamer met fraai uitzicht, een eigen infinity pool, buitendouche, zitkamer, overweldigende luxe en mooi.  Het is een heel kleinschalige lodge, er zijn maar 4 huisjes, en we kletsen gezellig met de enige andere gasten van het moment, een zuid-afrikaans stel. De manager is een zuidafrikaanse jongedame genaamd Blommie, en ze zal ons ’s ochtends vroeg wakker bellen, zodat we om 7 uur  voor een game drive kunnen vertrekken.

De volgende ochtend ontmoeten we Ryo, onze chauffeur, die ons die dag in het totaal 7 uur lang door het park zal rijden. We zijn nog geen 10 minuten onderweg als een kudde giraffes de weg oversteekt, hun vacht schittert in het licht van de zonsopgang.  De rit gaat verder via hobbelpaden (Namibian Massage!), en Ryo vertelt heel deskundig over alle zoogdieren, vogels en andere beestjes en planten die we tegenkomen. Het lijkt wel een kinder prentenboek over Afrika, het is echt zoals je een safari voorstelt.  Giraffes, zebra’s,  impala’s, kudu’s,  wilde beesten, springbok, hartebeest.. teveel soorten grazers om op te noemen. Ook de vogels in het park zijn zo bijzonder, veel kleurig, in alle soorten en maten, van groepen struisvogels tot veel kleinere vogels. Jessica fotografeert volop met haar 600 mm lens, de foto’s worden geupload als we eens een goede wifi verbinding hebben. Bij zonsondergang stopt Ryo midden in een veld, en gaat aan de gang met uitklaptafeltje, kleedje en koelbox. We kennen ondertussen het ritueel van een Namibische sundowner, en genieten van het moment. Met glaasjes wijn in de hand, lopen de springbokken, oryx, zebra’s en kudu’s om ons heen.  (Bijna allemaal, gehoornde grazers, zeg maar). Het enige wat er nog ontbrak aan onze collectie van de dag was een roofdier, maar het is tijd om terug te gaan.  Ryo is al 4wd rijdend aan het bellen (zoals vaker die dag), en we rijden snel terug naar de lodge. Plotseling roept Jessica: ‘sleeping lion’.  De jeep komt gierend tot stilstand, en daar verheft zich de koning van de jungle! Een schitterend beest met keurig verzorgde manen staart ons aan, en met langzame tred schrijdt hij weg. Hij stopt bij een plas water op de weg, waar hij met behoud van koninklijke waardigheid uit begint te lebberen, net zoals onze katten Tico en Luna doen.  Ryo heeft de locatie al doorgegeven aan de andere chauffeurs, en als we weer bij de lodge komen weet zelfs manager Blommie dat Jessica als eerste de leeuw gezien:  ‘Good spotting’!

De volgende ochtend nog even een korte gamedrive voordat we naar de andere locatie in Etosha gaan, weer begeleid door Ryo. Vogels, zebra’s en springbokken maar geen nieuwe beesten gespot. Plotseling zien we plat getrapt gras, en daar verschijnen als dieren uit een prehistorisch tijdperk drie witte neushoorns. Het is een jong gezin, vader, moeder en een kind van een jaar. Mama witte neushoorn is gezegend met een meters lange uistekende hoorn, die van het kindje moet nog groeien.  Het gezinnetje is rustig aan het ontbijten van het nog natte gras, en laat onze belangstelling toe. Het is direct duidelijk hoeveel de ouders om hun kindje geven,  mama duwt liefdevol tegen hem aan, zonder met haar lange hoorn het kind te raken. Het is niet te bevatten dat er op deze schitterende dieren gejaagd wordt, en dan nog wel om zo’n belachelijke reden.  We begrijpen nu beter dat Namibie zoveel inspanning levert om het nationale erfgoed te beschermen, en hopen maar dat het met dit prille geluk goed zal aflopen.