Van Sossusvlei naar Swakopmund

Een nieuwe etappe in onze reis, en meteen ook de langste: van Sossusvlei naar Swakopmund via 390 km onverharde weg. We schatten in er zo'n 7 uur over te doen. We krijgen een allerhartelijkst afscheid van het personeel van de lodge, dat gezamenlijk mooie Afrikaanse liederen zingt om ons goede reis te wensen. Na een uur rijden komen we weer bij Solitaire, om nog eens de Apfelstrudel te testen: het is nog steeds heerlijk. We hebben ook getankt, want we weten nu dat je in Namibie niet moet tanken als het nodig is, maar als het kan. Van Solitaire naar Walvisbaai, zo'n 250 km is er ook geen enkel tankstation, restaurant of zelfs maar een huis. 

We rijden over de gravel wegen van het Namib / Naukluft National park . Het is een ruig en onherbergzaam landschap, varierend van kale, grillige rotsen met diepe kloven tot een vlakke zandwoestijn, uitstrekkend tot de horizon. We passeren ook de Kuiseb pas, na tientallen haarspeldbochten.  Het uitzicht is grandioos, maar  het landschap lijkt ruw en meedogenloos. Er blijkt een traditie te zijn dat reizigers langs de weg monumentjes maken, ter herinnering aan iets? Of om de boze geesten te bezweren? We stoppen ook om met stenen te slepen, en laten een versierde zerk achter langs de kant. Uiteindelijk komen we bij de kust, eerst bij de stad Walvisbaai, voornamelijk gericht op industrie en mijnbouw, en uiteindelijk bij onze bestemming Swakopmund. 

In Swakopmund merken we het meeste van de Duitse wortels van Namibie. De Duitsers hebben Namibie gekoloniseerd aan het einde van de negentiende eeuw, en dat ging gepaard met moord en terreur. Toen het Duitse keizerrijk viel in 1918, werd Nambie semi-onafhankelijk, eerst nog als engels later als zuid-afrikaans protectoraat. De Duitse kolonialen zijn al een eeuw weg, toch is in het hele land iets van de Deutsche Kultur blijven hangen. Niet alleen de Apfelstrudel, Bratwurst en andere lekkernijen, maar ook wordt er nog duits gesproken in winkels en op straat, overal Duitse namen, en zijn kledingstukken als Lederhosen en Dirnderljurken geassimileerd in de lokale klederdracht. We zien straatnamen als 'Bismarckstrasse' en ' Alte Feste' en zelfs de ' Hermann Goringstrasse'.  In Windhoek kruist deze zelfs met de Robert Mugabestreet! Ik probeer me voor te stellen of Hermann Goring het met Robert Mugabe had kunnen vinden, maar nu laat zelfs mijn levendige fantasie me in de steek...

's Avonds kunnen we nog net een tafeltje bemachtigen in het geliefde Tug Restaurant. Het ligt aan de pier die de duitsers ooit aangelegd hebben om de sfeer van een badplaats aan de Oostzee na te bootsen. We genieten van de baby Klip, de lokale vis, en hebben een schitterend uitzicht over de Atlantische Oceaan.