Over de grens naar Botswana

Maandag 16 september

Vanochtend weer op tijd op, want om 8 uur staat het busje klaar om ons naar het vliegveld van Kisane te brengen, in Botswana. Onze vriendelijke chauffeur vertelt over de streek, we zullen een uur lang door een natuurgebied rijden om bij de grens te komen. Misschien zien we nog wel wat wilde dieren! Blijft altijd afwachten, het monotone landschap glijdt voorbij, geen beest te zien. Maar 10 kilometer voor de grens zien we auto’s stilstaan; er staat langs de kant van de weg een olifanten familie te grazen. Vanuit het busje lukt het ons toch nog om een paar goede foto’s te nemen, ook het baby olifantje met moeder krijgen we goed op de korrel. Bij de grens moeten we eerst langs de Zimbabwaanse douane, en er staat al een flinke rij mensen buiten voor het kantoortje. Een voor een moeten we ons bij een Afrikaanse ambtenaar melden voor wat stempels, en Bas merkt grappend op naar het Britse stel dat voor ons staat, dat de Brexit er straks ook zo uit zal zien. Tijdens het wachten volgt een levendige conversatie, het blijkt een 70+ echtpaar te zijn dat zelf met een camper door zuidelijk Afrika trekt. De man heeft jaren geleden in Afrika gewerkt, en hij heeft de beet van het continent gevoeld (net als wij trouwens). Ze trekken weken lang rond, en zijn niet bang voor het avontuur, voor ons erg inspirerend. De ambtenaar blijkt een hele vrolijke vent te zijn die zelfs wat Nederlands spreekt; ‘hallo, hoe gaat het er mee, dankjewel en tot ziens’ roept hij gierend van de lach terwijl hij druk aan het stempelen is. Onze chauffeur heeft ondertussen de tassen doorgegeven aan een chauffeur aan de andere kant van de grens, hij mag zelf Botswana niet in. De rit gaat verder naar het vliegveld van Kisane.

Dat blijkt een heel klein, maar ook blinkend nieuw vliegveld te zijn. Er is zelfs een incheckbalie met stewardessen, en we krijgen echte boarding kaarten. We moeten zelfs met de handbagage door de scanner, waarvoor zich een majestueuze Afrikaanse dame voor verheft van haar zetel: eindelijk weer klanten. Na wat wachten worden we naar onze vliegtuigje begeleid, met wat andere toeristen en onze tassen hijsen we ons in het propellervliegtuig, een Cessna Caravan. Het vliegtuigje stijgt hobbelend op, en op een hoogte van 700 meter deinen en dalen we boven het Afrikaans landschap. Af en toe zien we wat miniatuur olifanten beneden. Het vliegtuigje stijgt en daalt net als de helikopters waar Bas vroeger in gevlogen heeft, en we voelen dat misselijkheid niet ver weg is. Waarschijnlijk hebben alle passagiers daarom zelfs twee kotszakjes gekregen. Een van de andere toeristen, een Australische dame, merkt later op dat we echt in een caravan gereist hebben. Na 50 minuten vliegen landen we op een kleine airstrip bij de lodge. Er staan al twee auto’s klaar aan beide zijden van de baan, later blijkt dat een standaard voorzorgsmaatregel te zijn om te voorkomen dat er olifanten of giraffes op de baan zijn bij het opstijgen en landen. 

Alsof we oude schoolvrienden zijn, zo hartelijk worden begroet door het personeel van de lodge, en met een jeep worden we via een enorm hobbelig paadje naar onze lodge gereden: African massage. Na een welkomstwoord door de manager Victor worden we naar onze lodge begeleid. Een tent kan het niet genoemd worden, eerder een 3 kamer bungalow die toevallig van stof is gemaakt. Alles met mooi tropisch hardhout, een schitterend bed met daarop handdoeken kunstig gevouwen in de vorm van twee olifanten. Er is ook een adembenemend mooie badkamer, met ligbad, binnen douche en buitenlucht douche. Vanuit alle plekken in de lodge hebben we een vrij uitzicht op de Chobe rivier, die 5 meter voor onze huisje glinsterend en langszaam door oneindig laagland gaat. Er zijn nijlpaarden, wrattenzwijnen en veel bijzonder vogels te zien. En de hoeveelheid olifanten keutels op het terrein laten zien dat de Jumbo’s niet ver weg kunnen zijn