In de Kwando reserve

Dinsdag 17 september

In de Kwando Reserve

Op de avond van aankomst gaan we al direct voor een game drive; onze gids/chauffeur Kaykay zal het hele verblijf ons begeleiden, en hij wordt ondersteund door de tracker Summer die op een klein klapstoeltje zit dat voor op de voorbumper gemonteerd is. De andere toeristen zijn een stel uit Nieuw Zeeland, en een stel uit Australië. Met flinke vaart crosst Kaykay over de zandpaden, en Summer geeft met handgebaren aan welke kant hij op moet om de verse sporen te volgen. Het plan is om een cheetah te vinden, maar dat is natuurlijk niet makkelijk omdat dit soort roofdieren een tiental kilometers groot territorium heeft. Tijdens het zoeken passeren we natuurlijk veel Impala’s, wrattenzwijnen, en olifanten. Na een uurtje rondkarren door het gebied blijken de sporen steeds verser te worden, en onder een bosje blijken twee cheetah’s te liggen. De toeristen in de jeep zijn superenthousiast, en fotograferen er op los, Kaykay en Summer accepteren de complimenten met gepaste trots. Op safari weet je nooit wat je kunt verwachten; het is geen bezoek aan een dierentuin. We hebben ook wel eens uren in Namibie rondgereden op zoek naar zeldzame bergolifanten, die uiteindelijk te zeldzaam bleken te zijn. Maar in de Kwando reserve hebben we meer geluk. Eerst zien we een stekelvarken langs de waterkant scharrelen; een eigenlijk vrij schuw nachtdier, dat zich nu in de volle zon laat bewonderen. En wat later worden we gewaarschuwd door een andere tracker dat er iets bijzonders is te zien. Verderop in een meertje drijft een dood nijlpaard, ontbindend en al flink gezwollen door de rotting, waar een krokodil van probeert te eten. De krokodil kan zijn bek niet genoeg open doen om een hap uit het pral gespannen lijk te nemen: hij duwt er onverrichte zaken steeds met zijn snuit tegen aan. De dode hippo drijft dan verder het meertje op en de krokodil probeert het dan weer van de andere kant. Af en toe loert de krokodil naar ons, hij wil geen concurrentie bij dit buffet. 

De zon zakt staat al laag, dus alle jeeps van de lodge verzamelen zich op een open plek, vrij van gevaarlijke dieren, voor de sundowner. Wat borrelhapjes, gin-tonic, witte wijn, alles wordt uit de koelboxen tevoorschijn gehaald en op mooie kleedjes uitgestald. We wisselen reiservaringen uit met de andere gasten, een gezellig en internationaal gezelschap. Als de zon ondergaat gaan we weer terug naar de lodge, en in Afrika is donker direct heel erg donker. Summer zit nog steeds op zijn klapstoeltje voorop de bumper [hij noemt het zijn office] en verlicht met een grote zaklantaarn het pad voor Kaykay. Plotseling stopt hij met rijden; lekke band. Middenin de wildernis, in het aardedonker op een zandpad moet de band vervangen worden. De passagiers schijnen met zaklantaarns rond om de wilde dieren af te schrikken, de chauffeur en tracker gaan aan de slag. Een zware 4WD omhoog krikken op een zandpad is nog niet zo eenvoudig, de auto rolt wat weg, en de krik komt steeds schever te staan. Het gevloek verstaan we gelukkig niet, maar de frustratie is duidelijk. Ondertussen geniet Bas van de sterrenhemel, zonder enig strooilicht is de Melkweg hier schitterend zichtbaar. Uiteindelijk komen we bij de lodge, en genieten we aan een lange tafel met alle gasten en personeel van een heerlijk Afrikaans maal.

De volgende dag worden we weer om half zes gewekt voor de ochtend gamedrive; het is erg koud en we trekken truien aan. Met dezelfde stellen als gisteren gaan we weer op pad, het doel is nu om een luipaard te vinden. Twee uur lang rijden we door de wildernis, en om de trefkans wat te verhogen werken de drivers en trackers allemaal samen. Af en toe stappen ze uit de wagens om te voet de sporen te volgen. Ze wandelen dan gemoedelijk kletsend door de bosjes en struiken, en komen dan de ene keer melden dat ze loopsporen hebben gevonden, en een andere keer weer een vers plasje van het luipaard hebben geroken.

Geduld, geduld, een wild beest kan je niet dwingen. De zon is al lang op en de truien kunnen uit; maar we weten natuurlijk wel dat hoe warmer het is, des te minder een luipaard actief zal zijn. Op een zeker moment verhuist de tracker van het klapstoeltje naar een passagiersstoel in de auto, we komen dichterbij. Maar niets te zien, alleen een eekhoorntje dat een boom inschiet. En in de volgende boom gaat weer gehaast een eekhoorntje omhoog, met direct daar achteraan een luipaard! In een flits krijg hij het eekhoorntje te pakken, en met het spartelende lijfje in zijn mond springt hij de boom weer uit. We zien duidelijk hoe hij met een snelle beweging de kop van het eekhoorntje afbijt en doorslikt, en vervolgens wat rustiger met het beestje in zijn mond naar een rustige plek wandelt; the circle of life. Het luipaard eet op zijn gemak de rest van de eekhoorn op. Kaykay zegt dat het nog een jong dier is, en dat Impala’s misschien voor hem nog wat te hoog gegrepen zijn. Na het maal likt hij met zijn roze tong de bloedresten van zijn snuit, en maakt verder zijn poten schoon, net als onze eigen huiskat in Nijmegen.

Daarna is het weer tijd voor de lunch, op het terras met schitterend uitzicht op de Chobe rivier. Terwijl we eten trekken de kuddes olifanten langzaam achter ons voorbij, gegroepeerd in families en met de kleintjes veilig in de buurt van hun moeders.

Bij de gamedrive ‘s avonds genieten we weer van de voor ons nieuwe beesten: we zien een groep wilde honden die gemoedelijk langs een meertje scharrelt, met in het meertje zelf een hele vloot van krokodillen; sommige indrukwekkend groot. Even lopen komen we nog op een plek waar honderden carmine bee eaters aan het nestelen zijn. Schitterend paars-rode vogeltjes die driftig in het zand graven om een nestje te maken, het zand spuit omhoog. De diversiteit van het dierenleven in Afrika zal ons altijd verbazen.